Superbowl; hét evenements verslag
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd
07 Februari 2013 | Verenigde Staten, Moscow
Superbowl Sunday in Idaho! Ik zag hossende mensen staan, vol spanning voor een groot scherm, bier gedronken, mannen geslagen, paarden bezwangerd en meer van de bizarre dingen die in small-town America gebeuren!
Maar nee, we kwamen sportsbar 'Champions' binnen en iedereen zat rustig. Aan tafel, aan de bar, en eigenlijk op elke beschikbare stoel. Ik kon de laatste twee beschikbare stoelen vinden (naast de 'trash' op een erbij gezette tafel) en we (Genelle en ik) gingen zitten.
Een serveerster vond ons (er waren serveersters?) en hoefde zich niet eens door een nerveuze mensenmassa's te duwen.
Het was dus duidelijk niet zoals bij een wedstrijd van Oranje hier - waar je in spanning wacht op het fluitsignaal, het enige moment in de geschiedenis van de kroeg dat knappe vrouwen geen aandacht krijgen (ha! HOE VOELT DAT NOU?! -pardon) en meeleeft met elk moment.
Zo niet dus.
Nee, men praatte gezellig door, bestelde nog een paar bier, gooide verdacht weinig rookbommen en bestelde eten. VEEL eten. Zie de foto van de nacho's. Deze gigantische bak middelmatige nachos (geloof me, hij was veel groter dan hij eruit zag) was slechts de halve portie. De 'Mount Matternhorn' van nacho's zelf schijnt onoverwinbaar te zijn en eist elk jaar vele slachtoffers aan brandend maagzuur en uiteindelijk hartinfarcten.
Als goede reizende Gonzo journalist bestelde ik ook maar bier (Pabst Blue Ribbon) en keken naar de wedstrijd.
Al snel snapte ik het: de Superbown is meer een event, een evenement en een ervaring, dan een sportwedstrijd hier in Amerika - het sportieve deel is gewoon minder spannend want het zijn maar 2 clubs uit een ander deel van het land die spelen. Dus het overgrote deel van Amerika kijkt naar een wedstrijd die net zo spannend als een WK finale Spanje-Italië.
Waarom kijken ze dan? Omdat het de Superbowl Sunday is! Het is een feestdag, niet alleen een sportwedstrijd. Carnaval is ook meer dan parade!
Het grootste deel van de wedstrijd wordt er gepraat, gedronken, gelachen - er is geen merkbare spanning. Ja, er wordt af en toe iets geschreeuwd, maar men blijft aan hun tafel zitten en eet beschaafd door (zo beschaafd als je chickenwings eten kunt noemen)
Er wordt alleen opgelet, gejoeld en geschreeuwd bij spannende momenten - touchdowns en belangrijke tackles e.d.. Dus zo'n 15 keer in die 3-4 uur.
Wanneer was het dan helemaal stil? Bij het volkslied? Niet eens.
Bij de coin toss die bepaald wie eerst mag gaan? Nee.
Bij de reclame's! Dan wordt het juist helemaal stil!
De Superbowl is een soort podium voor de beste en duurste reclame's van Amerika. Genoeg mensen (vrouwen) kijken meer uit naar de reclame's dan naar de wedstrijd. 4 millioen dollar voor 30 seconden tijd op tv als heel Amerika kijkt en afwacht.
Een week van te voren worden de previews van de beste reclame's naar buiten gebracht, net als bij een nieuwe film.
Oh, en de halftime show natuurlijk! Daar rende Beyoncé halfnaakt over de bühne (de volgende dag werd in Goodmorning America nog over haar jurk - of gebrek daaraan gesproken - er is een half jaar met een team van 6 mensen aan die lederen natte droom gewerkt)
En toen gingen de lichten uit. Een stroomstoring van een half uur bij het grootste sport evenement in de wereld (de wereld die telt). Ongelofelijk, schandaal, rellen, - oh nee. Iedereen ging door met eten. Ook onze nacho's waren nog niet op.
De wedstrijd? Die werd na de storing nog echt spannend en we gingen beter opletten. Voor zover het bier het toestond. Maar er gingen ook al genoeg mensen weg, afdruipen - genoeg bier en gezelligheid gehad. De wedstrijd - nogmaals - is secundair aan het evenement en de entertainment ernaast.
Ondertussen waren, gelukkig, een paar mensen echt dronken - maar ook die veroorzaakten geen echte problemen. Ik overwoog toen om een voetbal rel Europese stijl te beginnen, maar besefte me op tijd dat er geen ME nodig zou zijn, omdat de sheriff (ja, die heeft men hier) gewoon met scherp zou schieten.
En na de wedstrijd gingen ook wij rustig naar huis, een ervaring rijker. Ik kan me de winnaar's ceremonie etc. nauwelijks herinneren - en dat is niet alleen door het bier, maar vooral omdat dat deel vooral leuk is voor de die-hard football fans. Het was een mooi feest, ik weet wie gewonnen heeft - ze bedankten God voor de goede zorgen en de overwinning (God hield kennelijk minder van het team dat verloor)
Een paar auto's werden die avond vernield in de enige stad in Amerika die toen nog echt door ging met feesten- Baltimore, waar het winnende team vandaan kwam.
De rest van ons, inclusief ons buitenlanders, hadden het evenement binnen en droomden nog lang van Beyoncé.
Met vriendelijke groeten,
Reizende Sjoerd
Maar nee, we kwamen sportsbar 'Champions' binnen en iedereen zat rustig. Aan tafel, aan de bar, en eigenlijk op elke beschikbare stoel. Ik kon de laatste twee beschikbare stoelen vinden (naast de 'trash' op een erbij gezette tafel) en we (Genelle en ik) gingen zitten.
Een serveerster vond ons (er waren serveersters?) en hoefde zich niet eens door een nerveuze mensenmassa's te duwen.
Het was dus duidelijk niet zoals bij een wedstrijd van Oranje hier - waar je in spanning wacht op het fluitsignaal, het enige moment in de geschiedenis van de kroeg dat knappe vrouwen geen aandacht krijgen (ha! HOE VOELT DAT NOU?! -pardon) en meeleeft met elk moment.
Zo niet dus.
Nee, men praatte gezellig door, bestelde nog een paar bier, gooide verdacht weinig rookbommen en bestelde eten. VEEL eten. Zie de foto van de nacho's. Deze gigantische bak middelmatige nachos (geloof me, hij was veel groter dan hij eruit zag) was slechts de halve portie. De 'Mount Matternhorn' van nacho's zelf schijnt onoverwinbaar te zijn en eist elk jaar vele slachtoffers aan brandend maagzuur en uiteindelijk hartinfarcten.
Als goede reizende Gonzo journalist bestelde ik ook maar bier (Pabst Blue Ribbon) en keken naar de wedstrijd.
Al snel snapte ik het: de Superbown is meer een event, een evenement en een ervaring, dan een sportwedstrijd hier in Amerika - het sportieve deel is gewoon minder spannend want het zijn maar 2 clubs uit een ander deel van het land die spelen. Dus het overgrote deel van Amerika kijkt naar een wedstrijd die net zo spannend als een WK finale Spanje-Italië.
Waarom kijken ze dan? Omdat het de Superbowl Sunday is! Het is een feestdag, niet alleen een sportwedstrijd. Carnaval is ook meer dan parade!
Het grootste deel van de wedstrijd wordt er gepraat, gedronken, gelachen - er is geen merkbare spanning. Ja, er wordt af en toe iets geschreeuwd, maar men blijft aan hun tafel zitten en eet beschaafd door (zo beschaafd als je chickenwings eten kunt noemen)
Er wordt alleen opgelet, gejoeld en geschreeuwd bij spannende momenten - touchdowns en belangrijke tackles e.d.. Dus zo'n 15 keer in die 3-4 uur.
Wanneer was het dan helemaal stil? Bij het volkslied? Niet eens.
Bij de coin toss die bepaald wie eerst mag gaan? Nee.
Bij de reclame's! Dan wordt het juist helemaal stil!
De Superbowl is een soort podium voor de beste en duurste reclame's van Amerika. Genoeg mensen (vrouwen) kijken meer uit naar de reclame's dan naar de wedstrijd. 4 millioen dollar voor 30 seconden tijd op tv als heel Amerika kijkt en afwacht.
Een week van te voren worden de previews van de beste reclame's naar buiten gebracht, net als bij een nieuwe film.
Oh, en de halftime show natuurlijk! Daar rende Beyoncé halfnaakt over de bühne (de volgende dag werd in Goodmorning America nog over haar jurk - of gebrek daaraan gesproken - er is een half jaar met een team van 6 mensen aan die lederen natte droom gewerkt)
En toen gingen de lichten uit. Een stroomstoring van een half uur bij het grootste sport evenement in de wereld (de wereld die telt). Ongelofelijk, schandaal, rellen, - oh nee. Iedereen ging door met eten. Ook onze nacho's waren nog niet op.
De wedstrijd? Die werd na de storing nog echt spannend en we gingen beter opletten. Voor zover het bier het toestond. Maar er gingen ook al genoeg mensen weg, afdruipen - genoeg bier en gezelligheid gehad. De wedstrijd - nogmaals - is secundair aan het evenement en de entertainment ernaast.
Ondertussen waren, gelukkig, een paar mensen echt dronken - maar ook die veroorzaakten geen echte problemen. Ik overwoog toen om een voetbal rel Europese stijl te beginnen, maar besefte me op tijd dat er geen ME nodig zou zijn, omdat de sheriff (ja, die heeft men hier) gewoon met scherp zou schieten.
En na de wedstrijd gingen ook wij rustig naar huis, een ervaring rijker. Ik kan me de winnaar's ceremonie etc. nauwelijks herinneren - en dat is niet alleen door het bier, maar vooral omdat dat deel vooral leuk is voor de die-hard football fans. Het was een mooi feest, ik weet wie gewonnen heeft - ze bedankten God voor de goede zorgen en de overwinning (God hield kennelijk minder van het team dat verloor)
Een paar auto's werden die avond vernield in de enige stad in Amerika die toen nog echt door ging met feesten- Baltimore, waar het winnende team vandaan kwam.
De rest van ons, inclusief ons buitenlanders, hadden het evenement binnen en droomden nog lang van Beyoncé.
Met vriendelijke groeten,
Reizende Sjoerd
-
08 Februari 2013 - 09:50
Lenny:
Jouw levensstijl doet me denken aan een combi van Leaving Las Vegas en Supersize Me. Maar zolang je er zo'n mooie glimlach bij hebt is het prima toch? Hoeveel strikes zijn er gegooid tijdens de Superbowl?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
